Ένα πρόβλημα με τις γραπτές μαρτυρίες στο Αιγαίο της Εποχής του Χαλκού είναι ότι καλούνται να εκπληρώσουν μια διπλή ερμηνευτική λειτουργία. Από τη μία πλευρά, χρησιμοποιούμε το περιεχόμενο των κειμένων που μπορούμε να διαβάσουμε (ως επί το πλείστον στη Γραμμική Β, λιγότερο τη Γραμμική Α και μόλις και μετά βίας την Κρητική ιερογλυφική), για να κατασκευάσουμε αφηγήσεις που βασίζονται σε κείμενο. Από την άλλη, χρησιμοποιούμε τις αρχαιολογικές συνάφειες των κειμένων για να ερμηνεύσουμε συγκεκριμένα σύνολα (π.χ. ως «αρχεία») ή τόπους (π.χ. ως «διοικητικά κέντρα»). Σε αυτή τη διάλεξη θα προσπαθήσουμε να διαβάσουμε πίσω από τα κείμενα  της Γραμμικής B΄ για να αξιολογήσουμε πόσο αντιπροσωπευτικό είναι το γραπτό αρχείο, όπως αυτό διασώθηκε ως σήμερα. Αυτό απαιτεί εξέταση τόσο των αρχαιολογικών και όσο και γραπτών «ταφονομιών» – πώς και γιατί ορισμένα έγγραφα διατηρήθηκαν αρχαιολογικά και γιατί ορισμένα κείμενα παράχθηκαν (ή όχι) σε συστήματα, τα οποία μπορούμε να εντοπίσουμε σήμερα. Εντάσσοντας τα κείμενα της Γραμμικής Β μέσα σε έναν κόσμο εγγραμμάτων ή μη πρακτικών  συμβάλλει στη διαμόρφωση κάποιων σκέψεων σχετικά με τη χρήση της γραφής  κατά τη 2η χιλιετία π.Χ. από την αρχή έως στο τέλος της.