Μιλώντας στα παιδιά για το παρελθόν. Μια διεπιστημονική προσέγγιση

Νένα Γαλανίδου & Liv Helga Dommasnes (επιμέλεια)

Πόλη: Αθήνα

Έτος: 2013

Εκδότης: Καλειδοσκόπιο

Σειρά: Δημόσια Αρχαιολογία

Περιγραφή: Μαλακό εξώφυλλο, 400 σελ., ασπρόμαυρες εικόνες, σχέδια, πίνακες, 25,5x 20,5 εκ.

Περίληψη

Στο πρώτο βιβλίο της σειράς “Δημόσια Αρχαιολογία” ανθρωπολόγοι, αρχαιολόγοι, μουσειολόγοι και ψυχολόγοι από διάφορες χώρες και διαφορετικές ακαδημαϊκές παραδόσεις ξεκινούν έναν διεπιστημονικό διάλογο σχετικά με την παρουσίαση του αρχαίου κόσμου στο παιδικό κοινό. Παρουσιάζονται εναλλακτικοί τρόποι αφήγησης και διδασκαλίας του – τρόποι που μπορούν να υπονομεύσουν την ιδιότητά του ως αμετάβλητης και κανονιστικής Ιστορίας, δημιουργώντας έτσι τις προϋποθέσεις για αμφισβήτηση, κριτική σκέψη και κριτική στάση ζωής. Το να μιλήσουμε στα παιδιά για το παρελθόν δεν είναι τόσο ένα τεχνικό ζήτημα. Αφορά κυρίως το ποιο παρελθόν επιλέγουμε να αφηγηθούμε, ποιού το παρελθόν, καθώς και το ιδεολογικό πλαίσιο στο οποίο τοποθετείται και τις αξίες που αυτό εμπεριέχει.

Περιεχόμενα

Νένα Γαλανίδου, ‘Ευχαριστίες – Πρόλογος στην ελληνική έκδοση’ [8-9]

Νένα Γαλανίδου, ‘Προλεγόμενα στη Δημόσια Αρχαιολογία’[11-20]

Liv Helga Dommasnes & Νένα Γαλανίδου, ‘Εισαγωγή: Τα παιδιά και οι αφηγήσεις για το παρελθόν’ [21-37]

ΜΕΡΟΣ ΠΡΩΤΟ – ΤΑ ΜΟΝΟΠΑΤΙΑ ΤΗΣ ΜΑΘΗΣΗΣ: ΓΝΩΣΤΙΚΗ ΚΑΙ ΨΥΧΟΛΟΓΙΚΗ ΘΕΩΡΗΣΗ

1. Robyn Fivush, ‘Αυτοβιογραφία, χρόνος και Ιστορία: Η κατασκευή του παρελθόντος από τα παιδιά στο πλαίσιο της οικογενειακής αναπόλησης’ [40-58]

2. Alan Costall & Αnn Richards, ‘Η αναπαράσταση του παρελθόντος με εικόνες’ [59-80]

3. Susan A. Gelman & Brandy N. Frazier, ‘Η κατανόηση της έννοιας της αυθεντικότητας από τα παιδιά’ [81-101]

4. Patricia J. Bauer, ‘Πώς το παρελθόν βιώνεται ως παρόν: Γνωστική και νευρωνική ανάπτυξη’ [102-126]

ΜΕΡΟΣ ΔΕΥΤΕΡΟ – ΑΦΗΓΗΣΕΙΣ ΓΙΑ ΤΟ ΠΑΡΕΛΘΟΝ ΜΕ ΨΗΦΙΑΚΑ ΚΑΙ ΕΝΤΥΠΑ ΜΕΣΑ

5. Helaine Silverman, ‘Τρελά κέφια στο αρχαίο Περού: Μια κριτική ανάλυση της ταινίας της Disney «Ο αυτοκράτορας έχει κέφια»’ [128-152]

6. Μαρία Οικονόμου, ‘Μιλώντας στα παιδιά για το παρελθόν μέσα από ηλεκτρονικά παιχνίδια’ [153-173]

7. Νένα Γαλανίδου, ‘Η καταγωγή και η εξέλιξη του ανθρώπου στην εικονογράφηση παιδικών βιβλίων’ [174-203]

8. Pascale Binant, ‘Γράφοντας προϊστορία για παιδιά: Μια σύγκριση του αρχικού και του επιμελημένου κειμένου’ [204-220]

9. Χρήστος Μπουλώτης, ‘Μουσεία και αρχαιολογικοί χώροι ως σκηνικό για θαυμαστές ιστορίες’ [221-230]

ΜΕΡΟΣ ΤΡΙΤΟ – ΑΦΗΓΗΣΕΙΣ ΓΙΑ ΤΟ ΠΑΡΕΛΘΟΝ ΣΕ ΜΟΥΣΕΙΑ, ΜΝΗΜΕΙΑ ΚΑΙ ΑΡΧΑΙΟΛΟΓΙΚΟΥΣ ΧΩΡΟΥΣ

10. Ανδρομάχη Γκαζή, ‘Εκθέτοντας στα παιδιά το παρελθόν’ [232-260]

11. Lauren E. Talalay & Todd Gerring, ‘Η ταρίχευση της Μπάρμπι: Μιλώντας στα παιδιά για την ταρίχευση στην αρχαία Αίγυπτο’ 261-277]

12. Θεανώ Μουσούρη, ‘Συζητήσεις για το παρελθόν: Οικογένειες σε αρχαιολογικά μουσεία’ [278-296]

13. Liv Helga Dommasnes, ‘Μικροί άνθρωποι με μεγάλη κληρονομιά’ [297-316]

ΜΕΡΟΣ ΤΕΤΑΡΤΟ – ΑΦΗΓΗΣΕΙΣ ΓΙΑ ΤΟ ΠΑΡΕΛΘΟΝ: ΕΚΠΑΙΔΕΥΤΙΚΗ ΘΕΩΡΗΣΗ

14. Viv Golding, ‘Η αξιοποίηση της υλικής και άυλης πολιτιστικής κληρονομιάς στην κοινωνική ένταξη παιδιών με μαθησιακές δυσκολίες’ [318-342]

15. Craig Howe, ‘Τοπία και χειμωνιάτικες ανιστορήσεις: Πώς οι Ινδιάνοι Λακότα μιλούν στα παιδιά για το παρελθόν’ [343-360]

16. Anna Piñón & Pedro Funari, ‘Μιλώντας στα παιδιά της Βραζιλίας για το παρελθόν’ [361-384]

17. Corina Sarbu & Dragos Gheorghiu, ‘Η διδασκαλία της Προϊστορίας σε παιδιά της ρουμανικής επαρχίας’ [385-397]

ΟΙ ΣΥΓΓΡΑΦΕΙΣ ΤΟΥ ΠΑΡΟΝΤΟΣ ΤΟΜΟΥ [398-399]