Έθιμα ταφής στην ΥΕΙΙΙ Ηλεία

Κωνσταντίνος Νικολέντζος Στο Π. Αδάμ-Βελένη & Κ. Τζαναβάρη (επιμ.), Δινήεσσα: τιμητικός τόμος για την Κατερίνα Ρωμιοπούλου (Θεσσαλονίκη 2012): 55-68

Από την εισαγωγή

Ο θάνατος υπήρξε πιθανώς ένα από τα ισχυρότερα κίνητρα φιλοσοφικού και θρησκευτικού στοχασμού. Η τελετουργική ταφή, η οποία πηγάζει από την ενστικτώδη αδυναμία ή άρνηση του ανθρώπου να αποδεχθεί τον θάνατο ως το οριστικό τέρμα της ζωής, είναι συνυφασμένη με τον ανθρώπινο πολιτισμό. Από τα συνοδεύοντα τους νεκρούς κτερίσματα μπορούν να εξαχθούν χρήσιμα – αν και όχι πάντα ασφαλή  – συμπεράσματα, αναφορικά με τη θέση του νεκρού στον κοινωνικοοικονομικό ιστό, την οικονομία, το βιοτικό επίπεδο, τις διατροφικές συνήθειες, την παθολογία, τις εμπορικές επαφές με άλλες περιοχές, τις αντιλήψεις γύρω από τον θάνατο, συμβάν καθόλα συγκλονιστικό τόσο για τον προϊστορικό όσο και τον σύγχρονο άνθρωπο. Τα έθιμα ταφής και μετάβασης (rites des passages) συνιστούν μια «σχεδόν φωτογραφική» απεικόνιση της στιγμής, ενώ ταυτόχρονα διαπλέκονται με την κοινωνία, τις δοξασίες και την ατομική κοσμοθεωρία. Τα ηλειακά ΥΕΙΙΙ έθιμα ταφής παρουσιάζουν ιδιαιτερότητες, αλλά και ομοιότητες με την υπόλοιπη Ελλάδα.