Παναγίτσα – Ζέρβη Έδεσσας: νεκροταφείο πρώιμης Εποχής Σιδήρου

Αναστασία Χρυσοστόμου Στο Π. Αδάμ-Βελένη & Κ. Τζαναβάρη (επιμ.), Δινήεσσα: τιμητικός τόμος για την Κατερίνα Ρωμιοπούλου (Θεσσαλονίκη 2012): 81-90

Από την εισαγωγή

O αρχαίος οικισμός στον λόφο του σύγχρονου νεκροταφείου, δυτικά της Παναγίτσας, εντοπίστηκε κατά τη διάρκεια αυτοψίας το 1992. Από τα περισυλλεχθέντα ευρήματα χρονολογήθηκε στην ύστερη Eποχή Χαλκού-Εποχή Σιδήρου μέχρι τα ελληνιστικά χρόνια, χρονολόγηση που επιβεβαιώθηκε και από τη δοκιμαστική έρευνα του 1995. Ο οικισμός ελέγχει την καλλιεργήσιμη έκταση στα νότιά του μέχρι τη λίμνη Βεγορίτιδα, αλλά και τη διάβαση βόρεια της λίμνης προς τη δυτική Μακεδονία. Ο εντοπισμός του νεκροταφείου του παραπάνω οικισμού έγινε κατά τη διάρκεια αυτοψίας την επόμενη χρονιά, το 1993, δυτικότερα, στην κορυφή ράχης με υψόμετρο 665,73 από την επιφάνεια της θάλασσας με την ονομασία «Ντελικλέρ», διεύθυνσης Β-Ν, που βρίσκεται στα όρια των αγροκτημάτων της Παναγίτσας και του επόμενου χωριού, δηλαδή της Ζέρβης. Επειδή αμέσως έγινε φανερό ότι κινδύνευε από τις αρχαιοκαπηλικές ενέργειες και από τα λατομεία στο νότιο όριό του συμπεριλήφθηκε σε ενιαία κήρυξη μαζί με τον οικισμό και κάθε χρόνο απαριθμούνταν στο πρόγραμμα των σωστικών ανασκαφών της ΙΖ’ ΕΠΚΑ. Με τη μοναδική έγκριση χρηματοδότησης του 2005 το διάστημα από 25/07/2005 έως και 03/08/2005 πραγματοποιήθηκε σύντομη ανασκαφική έρευνα και στάθηκε δυνατόν να ερευνηθούν συνολικά 13 τάφοι.